Aşk öldü…

Evet, gerçekten de aşk öldü. Artık gözlere, dudaklara, kaşlara, boylara, poslara şiirler yazılan aşklar yok! Aşklar, artık kalpte değil, bedendeki arzularda aranıyor. Elektrik alıyorsak seviyoruz, tenimiz uyuşursa seviyoruz, ekonomik ve sosyal beklentilerimizi karşılıyorsa seviyoruz!

Mecnun'un gözüyle gören gözler yok artık… Erkeklerin gözleri; iri göğüslü, dolgun dudaklı, yay kaşlı, fındık burunlu güzeller arıyor! Bir kuru soğanı sevdiğiyle paylaşan kadınlar da yok artık; evi, arabası, işi olan erkekler aranıyor!

Elini tutsan ölecek, yolda karşılaşsan kalbin durak sandığın aşklar yok! Yıllarca yolunu gözlediğin sevgili de öldü artık! Herkes ruh eşini arıyor, ruhsuz bir şekilde! Kimse bir ilişki yaratma ve yürütme derdinde değil, emek harcamadan, özveride bulunmadan aradıklarının altın tabakta sunulmasını istiyor kendine.

Aşkı öldürdünüz!

Sevişmek sanıp soyunduğunuzda, aynı şiiri başkalarına okuduğunuzda, "Aslında beni yanlış anladın" ikiyüzlülüğünüzde, herkesi aynı cümlelerle sevdiğinizde, aynı şarkıyı başkasına da hediye ettiğinizde, "Bu zamanda aşk mı kaldı?" inançsızlığınızda, "Biz sadece arkadaşız" kandırmacanızda, "Nasıl olsa beni seviyor" vurdumduymazlığında ve aşkı gerçeği kadar iyi taklit ettiğinizde, öldürdünüz.

Katilsiniz!

İçinde aşkı barındırmayan bir edebiyat düşünün, ne kadar da yavan olur! Sevdayı anlatmayan bir şiir mesela! Aşksız bir film! Tabii ki aşksız da olur her şey, ama aşkla başka olurdu!

Aşkı yeni nesillere aktarmak yapay zekalara kalacak, tıpkı yapay duygular gibi!