2023 yılında Cannes’da Altın Palmiye’yi kazanan “Bir Düşüşün Anatomisi” filmi; hayatını kaybeden bir baba, cinayetle suçlanan bir anne ve olayın tek tanığı görme engelli çocukları ekseninde gelişen bir aile draması gibi görünse de aslında bir yargı filmi.

Film boyunca babanın ölümü için intihar mı yoksa cinayet mi ikileminde kaldığımız, belirsizliğin hüküm sürdüğü bir atmosfer var ve olayın seyrini görme engelli çocukları değiştiriyor.

İzlerken Attila İlhan’ın “Cinayeti kör bir balıkçı gördü…” dizelerini hatırladığım bu filmde, bir yandan merak diğer yandan yaşama devam etme güdüsüyle sorunu erteleme duygusu ağır basıyor.

Ertelenen, görmezden gelinen bütün sorunlar çözülmez bir yumak halinde karşımızda. Şimdi hepimizin bir film gibi (hala karartılmayan yayın organlarından) takip edebildiği protesto gösterileri bana bu filmi hatırlattı. Muhalefetin yapamadığını iktidar kendi kendine mi yaptı yoksa bu düşüşün nedeni “ülkenin sorunlarına körsayılan gen z” mi?

Dışarda siyasi parti başkanı kaldı mı? "Şu mektepler olmasaydı, maarifi ne güzel idare ederdim" diyen maarif nazırı edasıyla hareket eden iktidar; Selahattin Demirtaş’ı 2016’dan, Ümit Özdağ 21 Ocak’tan, Ekrem İmamoğlu 23 Mart’tan bu yana rehin tutuyor. Diyelim ki siyasetin fıtratında hapis yatmak var ve hapse girmek siyasi kariyer için gerekli. Peki, tutuklanan onca çocuk ve genç 9 günlük bayram tatilinde ne yapacak?

Sahi en son Yaren leylek ve polisten kaçan Pikachu dışında tebessüm ettiğiniz bir şey oldu mu?