Çoban ateşi, soğuktan korunmak için çobanın yaktığı ateş olarak algılanabilir. Bir kuytuda ateşini yakmış ve koyunlarını ateşin etrafında toplamış bir çoban, biçimsel bir tanımlamadır. Ancak "çoban ateşi" sözcüğü aynı zamanda "kurtuluşun yolunu" da ifade eder.

Türkiye’nin birçok yerinde, ülkenin geleceği konusunda yüreği sızlayan vicdanlı insanlar "Bir şeyler yapmak lazım!" diyerek; çevre, hayvan hakları, orman yangınları, kadına şiddet, çocuk tacizi gibi onlarca sorun için uğraş veriyor. Bazıları vakıf ve derneklerde, bazıları sivil toplum inisiyatiflerinde örgütlenerek, bazıları ise sosyal medya alanlarında yüreklerinin sesini dinleyerek adalet, eşitlik ve özgürlük süreçlerine destek olmaya çalışıyor.

Sevgili meslektaşım Agah, ülkenin ve dünyanın gidişatından rahatsızlık duyan her merhametli kişi gibi, "Bir şeyler yapmak lazım!" diyerek bir sosyal medya platformu kurdu ve benden de yazı yazmamı rica etti.

Sevgili Agah ile 1990’lı yılların başlarında meslek odası çalışmaları döneminde tanıştık. Bizi birbirimize yakınlaştıran ve sonrasında kadim dostluğa varan bu yakınlığımız, ideolojik bir birliktelikten kaynaklanmıyor. Mesleğimiz ve ülkemizin geleceğiyle ilgili hayallerimizin üzerine oturan temel ahlaki değerler ile sağlık felsefesindeki ortak değerler bizi yan yana getirdi.

Kadim dostuma, yazı yazmanın kolay olmadığını (benim gibi mükemmeliyetçi biri için zor) hele de bugünün Türkiye’sinde bunun daha da zor olduğunu söylediğimde, bu yolda riskleri kabullenmek ve zorlukları aşmanın insani bir sorumluluk olduğunu belirtti. Bu sözler, akan suların durması misali beni de susturdu ve klavyenin başına geçtim.

Türkiye’nin farklı illerinde yanan bu çoban ateşleri, haksızlıklara, adaletsizliklere, korumacılığa, liyakatsizliğe, nobranlığa ve her gün giderek artan ahlaki çöküntüye karşı Cumhuriyet’in aydınlanma değerlerinin ve toplumsal değerlerin yeniden kazanılmasında önemli bir işlev görecek.

Kadim dostum Agah’a çıktığı bu çetin yolda başarılar diliyorum.

Dostlukla kalın!